ΜΕΡΑ ΤΗ ΜΕΡΑ

Παλευω να αλλαξω,παλευω να ζησω.θελω να φωναξω αλλα ειναι κανεις?ειναι πολλοι..αλλα λιγοι...
ειναι πολλα,αλλα λιγα τα σημαντικα..ετσι αοριστα και γενικως,χωρις κατι συγκεκριμενο...δεν ειναι λαθος,ειναιη ζωη,ειναι η μερα που περναει,και δεν προλαβαινεις ουτε να την μυρισεις...μαθαινεις με αυτο,μεγαλωνεις με αυτο,ζησε με αυτο... ε λοιπον...αναπνεω και ζω...ξανα...ειμαι εδω...εφυγα για λιγο..αλλα τωρα ειμαι εδω...σε ενα νησι ξανα,με την αγαπημενη θαλασσα των ονειρων απο πανω και απο κατω....με τα δεντρα ξανα να μιλανε,με μενα και για μενα,με τον ουρανο να παιρνει οτι χωμα θελω εγω ξανα...με τα λουλουδια να μην φοβουνται να χαμογελασουν..συγνωμη αλλα...με λενε γιωργο και ειμαι καλα...και πσιτ....χαμογελω...

ΒΓΕΣ ΕΞΩ..ΚΑΙ ΔΕΣ...

δες...
αφησε τις αισθησεις να σε οδηγησουν εκει που το μυαλο απο μονο του δεν μπορει να σε παει...και δεν θα σε παει...δεν θα παρει ποτε την πρωτοβουλια.....δεν θα αφησει ποτε τα ιχνη να χαθουν...γιατι το μυαλο θελει παντα να γυριζει στην θεση του...στην καρεκλα του...στο μερος που εμαθε και αγαπαει...οταν πια απο μονο του χασει τα ιχνη του...τοτε σιγα σιγα ξερει οτι ερχεται το σκοταδι....

ασε τα ματια να δουν,
οσα το στομα δεν μπορει να αποκαλυψει..ασε να ζαλιστουν να χαρουν να κλαψουν...ασε να κοκκινησουν και να δακρυσουν...να κλεισουν και να ξαναανοιξουν...ασε να πουν στο μυαλο οσα δεν μπορει να σκεφτει...και το στομα δεν μπορει να μαρτυρησει γιατι σαστιζει...

ασε την καρδια να χτυπησει,να καρδιοχτυπησει..και που ξερεις...μπορει και να αγαπησει...

δες λοιπον,νιωσε,ακου...

βγες εξω στον κοσμο και δες πως ειναι η ζωη...
ποναει...κλαιει...αγαπαει...αλλα ζει....χτυπαει,ματωνει,δακρυζει...αλλα υπαρχει...
υπαρχει....μαζι με σενα....οχι μονο για σενα....αλλα και για σενα....
βγες εξω και δες για να μπορει να υπαρχει μαζι σου....
δεν εισαι μονος σου...υπαρχει κοσμος μαζι με σενα...
νιωσε τον...
βγες εξω ανασα μου και δες...

Πρασινο ή Μπλε

πρασινο ή μπλε?παντα ειχα αυτην την σκεψη μεσα στο μυαλο μου..
τι θα μου αρεσε καλυτερα..τι θα μου πηγαινε καλυτερα...
τι ηταν πιο κοντα σε μενα...
ανασα,ζωη,ταξιδια,δουλεια,καθημερινοτητα...τα εβαζα ολα κατω..και το σκεφτομουνα συνεχεια..
δεν επαιρνα αποφαση...αλλα ηταν μια διαρκης αναζητηση..
και οταν εφτανε η μεγαλη στιγμη...
παλι εκει...στην απορια..και στην τελευταια στιγμη αποφαση...
αλλα παλι μηπως εκανα λαθος?θα δειξει...ετσι κι αλλιως κραταει λιγο για πολλους...πολυ για λιγους...
δεν ξερω αν ποτε θα μαθω την σωστη αποφαση με καποιον τροπο..
δεν ξερω αν θα μου ερθει θεια εμπνευση..
ξερω οτι απλα στις τελευταιες διακοπες δεν εχω αυτην την απορια..
ουτε πρασινο στα βουνα,οξυγονο,δεντρα...ουτε μπλε στην θαλασσα,νησια,παραλιες...θα παω προς κοκκινη μερια...εξωτερικο και ολλανδια...το σκεφτομαι πολυ...
οποιανδηποτε ομοιοτητα με αλλες ιδεες ή καταστασεις δεν ειναι αληθινες...

ΓΙΑΤΙ ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΣΕ ΠΗΡΑ ΤΗΛΕΦΩΝΟ?

ηθελα τοσα να πω που δεν ηξερα απο ποια λεξη να αρχισω,απο ποια σκεψη να αρχισω να μοιραζομαι..μα και στην σειρα να τις βαλώ...παλι τιποτα δεν θα καταλαβεις...γι αυτο θα στα πω με αλλες λεξεις...με τις δικες σου..
τις μικρες,ντροπαλες..συναρτημενες στην σωστη σειρα,και τοποθετημενες σε φρασεις κανονισμενες τοσο ωστε να μην πονεσουν...απλα να δακρυσουν...
οταν τα αισθηματα γινουν λεξεις,εχουν ξεκινησει να ξερεις απο την καρδια... το ζωτικο οργανο του ανθρωπου που ποναει,νιωθει,παθαινει και πεθαινει...ολα απο εκει ξεκινανε ετσι κι αλλιως...
δεν την βλεπουμε,οι περισσοτεροι δεν την εχουμε δει κι ολας...δεν ξερουμε καν το σχημα της...το υποπτευομαστε...αλλα μεχρι εκει...
ολα απο εκει...και γινονται αιμα,αισθηματα,ζωη,ανασα,δακρυ,πονος,αγαπη..
και παλι απο την αρχη..απο εκει περνανε απο εκει ξεκινανε και εκει καταληγουν...
οποιος τα βαλει σε μια τα ξη και στην σειρα...εχει βρει τον δρομο του...
οι περισσοτεροι απλα το παλευουμε...